W jedni rodzënie w Tuszkach bëło decht wiele dzecy, midze
jinszima môłi Tóna i jegò sostra Anka. Jednégò mroznégò dnia
(a bëło to w zëmie) Tóna gôdô do Anczi:
- Të bë so chcała chùtkò nawùczëc gadac pò francëskù?
- Gwësno, że jo. A të wiész, jak to zrobic?
- Jo. To je baro prosté. Të wëléz bùten i przëłożi jãzëk
do klamczi ù dwiérzów.
- I to sygnie?
- Jo. Bãdzesz gadac pò francëskù lepi jak żãdara z St. Tropez.
Anka pòsłuchała Tónë i wëlazła bùten na mróz. Przëłożiła
swòj jãzëk do metalowi klamczi i pùzni ni mògła gò òd ni òderwac.
W kùńcu pò pewnym czasu i wiôldżich trudach ji sã to ùdało.
Wkùrza sã i wrzeszczi na Tónã:
- Czë të ògłëpiôł?! Chcesz të żebë jô jãzëk straca?! W ten
ôrt jô doch sã nigdë francësczégò nie nawùczã!
- Jak chto je taczi głëpi jak të, że we wszëtczé głëpòtë
wierzi, to sã nigdë żódnégò jãzëka nie wëùczi!
sf |