Przińdz na mòją pùstą noc
Bëlë rôz dwaj sąsôdze w Grzëbnie. Òni so przërzeklë, że jak
jeden ùmrze, tej ten drëdżi przińdze na jegò pùstą noc. Pò
jaczims czasu ten jeden wëcignął na Chróstë, a ten co òstôł
w Grzëbnie ùmarł chùdzé. Terô, jak òn ùmarł, ten na Chróstach
nic ò tim nie wiedzôł, jaż òstatnégò dnia, jak bëła jegò pùstô
noc, té ten ùmarłi przëszedł i rzekł mù: „Wstań brace, dzis
je mòja pùstô noc”. Té òn òbùdzëł swòją białkã i rzek ji:
„Wé le, tu bëł Józef z Grzëbna i rzekł mie, że òn ju ùmarł,
a jô móm przińsc na jegò pùstą noc”. „E, spij le dalé. Tobie
le to sã sniło“. Té ten chłop sã òwinął w pierznã i spôł dalé.
Za chwilã przeszedł znôwu ten umarli do niegò i rzekł: „Jak
chcesz, brace, przińsc, to przińdz! Wiącé jô za tobą nie przińdã.
Të jednak przińdzesz za pózno, ale jak môsz chãc, té pój”.
Ten chłop zarô wstôł, nikòmù nic nie pòwiedzôł, lë sã òblókł
i szedł. Jak òn do wsë dochòdzëł, té òni prawie jegò zark
na wóz kłedlë.
Nëtale, wejtale
Jeden gbùr òd Kartuz jachôł rôz z celocem do Gduńska, a przed
Gduńsczém spòtkôł gò kùpc i sã gò spitôł: „Wieleż to celã
mô przëniesc”? A gbùr mù rzekł: „Dzesãc marków”. „Tu môsz
markã zadôtkù i zawies mie je na szlachtof”. Jak òn jachôł
përzinkã dalé, spòtkôł gò drëdżi kùpc i téż mù dôł markã zadôtkù
za to celã. Tak òn sprzedôwôł to celã dzesãc razi. Òn jész
bëlno Gduńska nie widzôł, a miôł celã jesz na wòzu, a dzesãc
marków ju w taszë. Tak òn nawrócił kònia i jachôł dodóm. Doma
wzął celã zabił, a jegò białka piekła i gòtowa. Jak ju bëło
pò celocu, té przëszło wezwanié do sądu. Białka mù doradza,
żebë sã szedł pòradzëc adwòkata. Adwòkat jemù rzekł: „Tu ni
ma jiné radë, le zrób sã głupim. Czé òni sã bãdóm ce co pitelë,
té le jima wiedno mów: „Nëtale, wejtale”. Sãdza gò sã spitôł:
„Jak të sã nazéwôsz? A òn rzekł: „Nëtale, wejtale”. „A czé
të jes ùrodzoni? – Nëtale, wejtale”. Tak sãdza rzekł: „Të
jes głupi. Bé dodóm”. Gbùr sã mòcno ùcesził i szedł dodóm,
ale za dwiérzama czëkôł na niegò adwòkat i rzekł: „Chłopie,
jô ce pòmógł, ale za to piãc marków je mòjich”. Chłop na to
wetknôł rãce w taszã, wësmiôł sã z niegò i rzekł: „Nëtale,
wejtale”.
Przërëchtowôł Grzegorz Schramke
zaczątk |
