Jak chłop z diôbłã na wëcmaniznã gòspòdarził

Sadził chłop bùlwë i mù jich nie sygło, a ni miôł dëtków, żebë sobie bùlew dokùpic. Tak òn sã jiscył do swòjé białczi, co z nim sadzëła. – „Co tu terô zrobic. Rolô je ùprawionô, a bùlew ni ma. Żebë tak chto sadzónczi miôł, to bëm z nim sadził chòc na pół”. – Białka sã wzã i szła dodóm, a chłop zaprzigł kònia w wóz i chcôł jachac wtëlnié. Té sã nalôz do nie diôbéł i mù rzekł: - „Të sã jiscysz, że ni môsz bùlew do sadzeniô. Jô móm bùlew dosc, jô bë sadził z tobą na pół”. Nen chłop na to chãtno przëstôł i òni sã tak ùzgòdzëlë, że czé te bùlwë ùroscą, té diôbéł weznie to, co mdze wëżé zemi, a chłop òtrzimô to, co je w zemi. W jeseni diôbéł przëszedł i wszëtkò bùlwiczé wërwôł, lińcuchã związôł, zadwignął na remiã i szedł. Za pôrã dni òn przëszedł do tegò chłopa nazôdk i mù rzekł: - „Wész të co?” – „Co?” – „Jô sã lëchò zgòdził. Jô sã dôł za baro òszëkac. Të dostôł bùlwë, a jô le wzął zelëskò. Ale, co ju bëło, to bëło. Ale wiész të co?” – „Co?” – „Të môsz mało żëta, a jô môm żëta wiele. Chcema sôc na pół. Ale terô jô sã jinaczé nie zgòdzã, jak tak: Të wezniesz wiérzch, a jô weznã spòdk”. Na to chłop sã zgòdził. Diôbéł mu żëto przëniósł, a òn je zasôł. Czé przëszłë żniwa, té diôbéł przëlecôł za żëtã. Chłop żëto sekł i z pòla wòżił dodóm, a diôbéł wtële szedł i rwôł lëdzënã. Pò żniwach téj ten chłop do swòji białczi rzekł: „Më mômë żëta wiele. Żebësmë so terô nabëlë swiniã”. „Jo, to bë bëło dobrze – rzekła białka – ale za co jã kùpic”. „Jo, jo, to je prôwda. Ni ma za co”. W tim nad wieczórkã przëlecôł znôw nen diôbéł i wërzékôł, że òn na tim żëce téż lëchò wëszedł. „Ale wiész të co – mówi dalé diôbéł – chcema spróbòwac do trzecégò. Mòże to bë bëło lepié. Të so chcesz kùpic swiniã, a ni môsz za co. Jô ce dôm pieniãdze i kùp nã swiniã, a të jã mdzesz chòwôł. Ten zôróbk wezniema na pół. Jô weznã z té swini tã wełnã, a të òtrzimôsz to miãso”. Ten chłop rzekł: „Dobrze, ale mùszisz tã wełnã sóm strzic”. Jak swinia ùrosła, tak nen diôbéł przëszedł za swòją wełną i zaczął swiniã strzic. Czé òn jã òstrzig, téj òn widzôł, że òn sã dôł znôw òrżnąc i òn rzekł: „To béł wiôldżi krzik, a môłi strzig! Jô widzã, të jes mãdrzészi, jak jô. Trzë razë jes mie òszukôł! Nié, z tobą jô ju na pół wiãcé nie bãdã nic sadził, nic sôł ani chòwôł”. I diôbéł chłopa òstawił i szedł, a chłop sã ùcesził, że sã rôz brzëdôla pòzbéł.

Przërëchtowôł Grzegorz Schramke

zaczątk