Mie sã wëdôwô, że abë ùńc ze swòji planétë Môłi Ksiżec wëzwënégòwôł migraceją dzëczich ptôchów. Négò dnia czédë òn miôł ùdbã ùńc ze swòji planétë, baro bëlno jã wësprzątôł. Wëczëszcził wszëtczi aktiwné wùlkanë, a miôł jich dwa. Pòrene baro wëgódno bëło pòdgrzéwac na nich frisztëk. Miôł téż we jeden wëgasłi wùlkón. A, że wiedno gôdôwôł “Nigdë nie jem zicher” - wëczeszczôł ë jégò. Wùlkanë, chtërne są dobrze wëczeszczoné pôlą sã pòmału ë stateczno, ni mô tedë strachù, że wëbùchną. Prôwda gadac, tuwò kòl nas na Zémi më jesmë za môłi abë bëc kòminarzama wùlkanów. Dlôte më mómë z nima tëli kłopòtów.

Môłi Ksiżec wëriwôł, z letką melanchòlëją, tëż òstatné pãdë baòbabów. Òn mëslôł, że ju nigdë tu nie przëjedze nazôd. Ale négò rena wszëtczé codniowé robòtë wëdôwałë mù sã baro fejné. Czédë òstatny rôz pòdlôł swòjã môłą różã ë ju jã miôł przëkrëc kloszã, zaczął beczec.

- Żegnôj – rzekł do môłégò kwiôtka.

Ale nen mù nie òdpòwiedzôł.

- Żegnôj – rzekł jesz rôz.

Môłô róża zakaszla. Ë no nié z leżnotë, że bëła chòrô.

- Jem bëła niemądrô – òdrzekła w kùńcu. – Wëbaczëże mie. Bãdzë szczãstlëwi.

Môłi Ksiżec béł zdzëwiony, że róża sã nie jisca. Trzëmôł dali nad nią klosza. Ni mógł pòjąc negò, że bëła tak spòkójnô.

- No je prôwda. Jô ce mùjkã – rzekła róża. – Të nick ò tim nie wiedzôł z mòji winë. Ale no ni mô znaczeniégò. Të jes béł tak samò niemądri jak jô bëła. Òdłożë negò klosza. Jô gò ju nie chcã.

- Doch wiater...

- Jô ni móm jaż tak wiôldżi sznëpë... Swiéżi nocni lëft dobrze mie zrobi. Jô doch jem kwiat.

- Ale różné zwiérzãta...

- Jô mùszã strzëmac dwie albò trzë wąsôwnice, żele jô chcã òbôczëc mòtile. Pòdobnoż òne są baro piãkné! Bò jinaczi chto mie tuwò przińdze òdwiedzëc. Të bãdzesz dôlekò. A żelë jidze ò wiôldżé zwierzãta, to jô jich ni móm strachù. Jô móm swòje kòlce...

Najiwno pòkazała swòje sztërë kòlce, pò czim rzekła:

- Nie wiercë sã tuwò, no mie baro jiscy. Żes chcôł ùńc, no biôj ju!

Òna nie chcała abë Môłi Ksiżec widzôł jak béczi... Jakô òna bëła pësznô...

zaczątk