Sniło mie sã, że na samim czëpkù Wieżëcë zebrało sã wiele, baro wiele lëdu kaszëbsczégò, jiże miôł tam przińc Aniół Kaszub z nieba. Bò tako bëła wiada, że jak kòżdi nôród mô swégò aniôła stróża, tak òn tego roku przechôdôł z nieba i brôł swój lud na egzemin i go pochwôlił abo zganił, le przeniósł mù wiedno jaczi pòdarënk. Ù jinszich nôrodów takô òsoblëwò wizytacejô sã ju òdbëła i wëpadła wnetk wszãdze dobrze. A teru nadchôdô chwila na Kaszëbów i wszeden lud zdrzôł w òbłoczi.

W nim nôgle ùkôzôł sã aniół wëstrzód blónów a niósł na plecach ògromną czipã. I mëslôł lud: To gwësno bãdą same złoté abo guldënë w ti czpie, jiże nam jich tak mòckò felec. Czej tak lud mëslôł i sã cësnął do czipe, aniôł pòczął gadac:

-Zdrowasta Kaszëbi! Dzysô môta przede mią wëkazac, jakò je wajô wiedzô rzeczi òjczëstëch.

I poczãła sã egzémina. Nôprzód mielë co zaspiewac. Tej stôri poczãlë „Der Mai ist gekommen” a młodszi „Miała baba koty dwa”.

Aniół tak sã skrzëwił i nosã krizowôł, jakbë sã òctu napił. Pòczął sã pëtac ò Swiãtopôłku, le wszëtcë gãbë szerok òtemklë. Tej mielë jednak chòcele co powiedzec z dzejów òjczëstëch – ale stôri bajalë ò stôrich Fricach, a młodszi ò Krzewòùstëch i carach. Aniół sã zasmùcył.

-Co wa wiéta ò Cenôwie? – zapitôł sã nagle, le nicht nick nie òdrzekł. Jedni gãbã szerok òtemklë, ninszi zôs zdrzëlë na nã czipã. Tej mielë co przeczëtac pò kaszëbskù, ale nicht ni mógł czëtac òd tëch, co stojelë sprzëti, a ti cobë mòglë stojelë slôdë i ni mòglë sã docësnąc. Aniół sã jesz barzi zasmùcył.

-Powiédztaże lëdze, jak sã nazéwô i jak wezdrzi herb kaszëbsczégò nôrodu? – Ale jak i tego nie wiedzelë wpôdł aniôł w straszny górz i tak pòczął gadac:

-Nôrodze zabëti, co jes sóm se zabéł! Te nie jes gòdzen ani przodków swòjich, ani miona ani herbù, swégò. Jak jes nad sobą prôcowôł, takô niech mdze zôpłata twòja!- Aniół òtemkł czipã – a stojôł w ni szari, zacht wieldżi òseł. Lud sã zdzëwił, a òseł rzek: „I jo-o!”

Tej aniôł wskôzëjącë na òsła tak dali pòczął:

-Nôrodze kaszëbsczi! To mdze twój herb, bo Grifa nie jes gòdzen! Na całi wiek lëdzczi zabierzã Czôrnégò Grifa ze sobą, a òstawiã wama tego òsła w herbe, bò czë wa nie jesta szlachôtą jegò? Żëcé waji je tak jałowé i szaré jak tegò òsła. Ten òseł mô dłudżi ùsze -–wa téż! Na òsła kòżden le gôdô – a na Kaszëbów téż! Gdze sã òsła pòpchnie, tam òn stoji – a Kaszëbi téż! Òseł służi kòżdémù cëzémù – a Kaszëbi téż! Czë wa nie jesta òbrazã i pòdobą tegò òsła?! A òseł rzekł: „I jo-o!”

Tej aniół cziwnął na Czôrnégò Grifa i razã z nim zdżinął wësok w òbłokach, a jô òdeckł sã z grãdégò spikù.

Chcemë le so zażëc!

Pierwòdrëk: Gùczów Mack gôdô, Zrzesz Kaszebsko 1934 r. nr 7. Pisënk ùtereczanił: P. Bréza

zaczątk