Mój drëch z Pùcka tak mie gôdôł:
„Mój tatk rôz kùpił kònia. Zaprzigł gò do wòza i jechôł nym
dodóm, a że òn je rëbôk a nie dragùna, to nie wiédzôł jak
gò scëgac. Pòmëszlôł so: „Jak na bôce jô chcã jechac wòlni,
to lózëjã linczi òd półszóta.” Në ë terô téż tak zrobił. A
kóń rëgnął galopã wprzódk. Jaczis gbùr wòłô do niégò:
- E! Të! Czéj chcesz kònia zatrzëmac to cygni za té lécczi
a nie lóz dôwôj.
Kóń to je jinszô jinszosc jak bôt - pòmëszlôł mój tatk ë
terô jô wòzã jeżdżã.”
* * *
„Jakbë nie bëło tobaczi, żëcé bë nie miało smaczi” - tak
wiedno gôdôł jeden chłop. Béł to stôri Bernat z Somònina,
chteren béł na wòjnie i baro czãsto ò tim różné pòwiôstczi
gôdôł. Lubił téż czasã cos przë tim zełgac przez co lëdze
nie we wszëtkò jemù wierzelë. Ale nimò wszëtkò lubilë słëchac
tich jegò gôdków. Jak przódë tak i terô zebrelë sã ù niegò
doma i òn jima zaczął prawic:
- Wa ju wiéta jak to bëło na ti wòjnie. Czasã to dërchem
strzélelë, że òbarchniec bëło mòżno. Jinszima razama to bëło
spòkòjno i tedë më jakò nen kanónenfùter sedzelë i sedzelë
w nych szuńcach i nick sã nie dzało i òd ti nudë téż szło
ògłëpiec. Jednégò dnia, jak nick sã na fronce nie dzało to
sedzelë më w szôńcach i z tegò wszëtczégò w kùńcu zachcało
mie sã spac. Jò béł prawie ùsniãti, czéj jô ùczôł wiôldżi
trzôsk. Jô sã baro wërzasł i krziknął:
- Bòże Swiãti! Cëż sã nie dzeje?! Kanóna sã rozwôlô?!
- Mòżesz të spac dali - rzekł mie tedë mój drëch Paùlk -
to le nasz Feliks czichnął. Piérszi rôz w żëcym zażił so tobaczi.
Òbôczë le, jaż mù slépia łzama zaszłë.
Jô sã òbrócył i dozdrzôł, że to je prôwda, to w ti sami chwilë
wpôdł jem na pòmisł jak bë chùtkò tã przeklãtã wòjnã zakùńczëc.
Pò wiôldżich trudach dopùszczëlë mie do starszich w wòjskù
i jò jima wszëtkò pòwiédzôł. òni sã na mój pòmisł zgòdzëlë
i më terô wëkòrzistalë procem wrogóm naszą nową barń, a bëła
nią tobaka.
Më wiédzelë, że òni tobaczi nie znają i nie zażiwają i më
jima ją pòsłalë, że to nibë są paczétë z Czérwònégò Krziża.
Napisalë jima, że to je lékarstwò na sznëpã i nôleżi je wiedno
pò pôłni wcygnąc w nos, le mòcno. òd ti pòrë më derchem nasłuchiwalë,
czë téż òd stronë szôńców wroga nie je czëc wiôldżi czichanié.
Tak żdalë më jaczis czas, jaż w kùńcu sã dożdelë. Stało sã
dëcht tak jak më to so ùmiszlelë. Nasi wrogòwie wszëtcë w
jedny chwilë zażëlë so tobaczi a że nie bëlë przëwëkłi to
zaczëlë głosno czichac. Më bëlë przërëchtowóni i zarô jak
to ùczelë, zaczëlë më biec wiôldżima krokama w stronã jich
szuńców. òni timczasã ni mòglë do nas strzelac, bò slépia
mielë całé zaszłé łzama i derchem czichelë. W ti sytuacëjë
ni mòglë sã długò òpierac i më chùtkò jich szuńce dobëlë i
w nen spòsób całą wòjnã wiele rëchli skùńczëlë.
ùczëlë/zanotérowelë ps/sf
zaczątk |