Do Tatczëznë

Ludmiła Gòłąbk

A czej ju rzeką „Ùmarła”
Wëprawią Cë pëszny pògrzéb
A Twòje dzecë przëjadą
I bãdą spiéwałë piesnie

A tej ògłoszą żałobã
Bò dobrą Të bëła Matką
A te tam pùsté jich słowa
wiater rozwieje chwatkò

A czej Ce ju Tatczëzno nie mdze
Jô stónã nad Twim grobã bez łzë
Mdã słëcha czë jesz spòd zemi
Ni ma czëc Serca jãczeniô

Wsłëchóm sã w cëszã. I nagle
Twój niemi grób sã rozpadnie
I jô krziknã dzecóm Twojim:
Të żëjesz! - W sercu mòjim!

Òdpòwiésc (do wierszczi: Do Tatczëznë)

Eugeniusz Gòłąbk

A jô mëszlã, że to przińdze samò tak, pòmału
pò cëchù smierc, zawinie kòsą, jakbë niesmiało
nie mdze żódny pùsti nocë i żałobnëch spiéwów
ani kwiatów, wińców, oficjalnëch mòwów

A na Ji grobie téż mało chto zachlëchô
mòże dze jaczi starëszk – romantik wzdichnie cëchò
ale w tim prakticznym swiece pełnëch brzëchów
chtëż bë wzdichaniô romantików słëchôł...

zaczątk