4 (25) / 2003

Kaszëbizna / Zdrëszëna:

• Prawa nôrodnëch miészëznów - dzél 8.
• Kaszëbsczi biblësta

Kùltura:

• Nie béł jinszi òd pòslédnëch
• Ùroczëzna Pomeranii
• Ze Słowôrza Zëchtë
• Kaszëbsczi zwëczi ë wierzenia - dzél 7.
• Sympòzëjô w KÒL we Brusach

Kòmentarze:

• Kaszëbsczé òtemkłé dwiérze
• Krzëwim òkã…

Lëteratura:

• Branko Ćopić - Trzech drëchów i zbójca

Pòlëca z knégama:

• Zemi wejrowsczi òpòwiôstczi
• Kaszëbskô Bibliotéka
- To je wôrt nalézc so ë przeczëtac!

Ze Słowôrza Zëchtë

Ò chcywcu i jegò dëtkach

Béł rôz jeden chłop w Bórkù, chtëren miôł skòpicą pieniãdzy. Òn je wszësczé pòd krëszką chòwôł, a sóm biédã klepôł. Jednégò dnia òn zachòrzôł. Rôz wszëscë szlë na łączi do sãna. Białka szła téż, a parobk wòzył sëchi torf. Jak òn przëjachôł z fórą dodóm i ten torf zaczął składac, té òn widzôł, jak nen chòri chłop wëszedł w kòszli bùten i sã tak wszãdze wkół òbezdrzôł, ale nikògò nie widzôł, ani te parobka téż nie widzôł. Té òn szedł pòd nã krëszkã i tam rãką grzebnął i wëjął gark z pieniãdzoma, pòrechòwôł je i włożił nazed w nen gark i zakòpôł pòd krëszkã i rzekł: „Terôskã, diôble, strzeż mòjich pieniãdzy, nikòmù jich nie dawéj, jaż jô sóm swòją rãką je wëkòpiã”. I tej szedł do jizbë. Za pôrã dni ùmarł nen chłop, a ò pieniãdzach nikòmù nic nie pòwiedzôł. Terô białka sã jiscëła, tim wiãcé, że grosza w chëczach nie bëło i nie bëło trupa za co pòchòwac. Parobk jak jé kłopòt widzôł, tak rzekł: „To nie je tak zle, bò jem widzôł jak niebòszczëk pieniãdze pòd krëszkã chòwôł. Przińdzce le ze mną, jô wiém, gdze òn je prawie włożił. Ma je zarô wëdobãdzemë”. Zarô téż szlë i pòd ną krëszką kòpelë. Rozkòpelë całą zemiã wkół né krëszczi, ale pieniãdzy jak nie bëło, tak nie bëło. Tak jeden sąsôd doradził jim: „Wezta le te trupa i pògrzebta jegò rãką pòd ną krëszką”. Tak òni téż zrobilë. Bëlno òni përznã pògrzebelë, té le gark z pieniãdzoma wëszedł na wiérzch. Białka pieniądze pòswiãcëła, żebë wiãcé nie zdżinãłë.

Ò tim, czémù pies nie cerpi kòta, a kòt mëszë.

Bëło to dôwno témù, jak pón pòsłôł swòjégò wiérnégò psa z wôżną wiescą spisaną na papiorze do drëdżégò pana. Pies wzął papiór w pësk i lecôł jak wiater. Pò drodze òn spòtkôł kòtkã. Ta zaczãła sã smùlic do psa, tak że pies òstawił papiór, i sã z kòtką bawił. Kòtka widzała, że papiór béł wôżny i schòwała gò pòd balkã. Jak pies sobie przëpòmiôł, że miôł chùtkò papiór zaniesc, spitôł sã: Gdze je mój papiór? Kòtka pòwiedzała: Jô ò nim pòmëslała, jô gò dobrze schòwała, jô gò cë zarô przëniesã. Wskòczëła na balka, ale òd papioru nie òstało ani szladu. Mëszë gò zeżarłë. Òd tegò czasu pón bije swòjégò psa, pies z gòrzem gòni kòta, a kòt mësz i tak wszëscë zrobilë sã nieprzëjacelami, bò przedtim żëlë w wieldżi zgòdze.

Ze Słowôrza... Zëchtë przërëchtowôł
Jôbard

zaczątk 


Mòżesz nas wspòmòc w wëdôwanim abò kòlpòrtażu?