Zbigniéw Jankòwsczi, znóny aktór, aktiwny fòlklorista, całim sërcã òddóny kaszëbiznie zaczął pisac wiérztë, co héwò chcemë òdnotowac.

Spòwiédz szarégò człowieka

spòwiôdôm sã przed sobą
ze wszëtczich win mòjich
win zamëszlonëch i niespòdzajnych
spòwiôdôm sã przed sobą
bò ze sobą słëchô sã zrobic nôprzôdka rechùnk
niżle przińdze ùdac sã do...

czemu mòwa mòja nierozmiałô je
czemu zrozmienié nie budzy mój zrëch
czemu szary pies chtérnëgò lëdóm
muszi bëc człowiekã dëcht jak jô
czemu zdrzący w òczë sostrë brata
gôdôm ò òszocë a mëszlã ò kwiatach
czemu jô szary człowiek
spòdedle swòjich cãżczich pòwiék
nie widzã jinszëch sostrów i bracënów
chtërnich żëcé nym samym kawlem nacéchòwôné je
czemu jô stwòrzony na òbrôz i szlachòwnotã
przëkłôdôm sã co sztërk do przekliństwa
chtërno z lëp nych co żëją ze mną wëdostôwô sã
czë pò prôwdze le cemnosc przed òczama mòjima je

to mòja wina to mój grzéch
że żëcé mòje taczim je
nicht mie nie manił nicht nie kôzôł
jisc dargą chtërnąm wëbrôł sóm

wëbôcz mie człeku mòj człeku szary
mój Przëjacelu – żle je mie wòlno zwac Ce tak?

Óda do redotë (hymn Sparłączoné Eùropë)

Ò redoto, jiskro bògów,
kwiôce Elizejsczich Pól,
swiãtô, na twym swiãtim progù
stôwô naj kaszëbsczi chùr.
Widnosc twòja wszëtkò zacmi,
sparłãczy, co kawel wzął,
mdą familią wszëtcë lëdzë
tam, gdze twój mdze mądri głos.

(...)

Òna w sercu, w zbòżu, w spiéwie,
òna w schwôce lëdzczich rąk,
z ni nôlëchszi robôk bierze,
w ni nôlepszi nieba krąg.
Wstańta, lëdze, wstańta wszãdze,
jô nowinã niesã wóm:
na gwiôzdownym nieba skłonie
ta redota łiskô nóm.
(Z Kònstantégò Ildefonsa Gałczyńsczigò przełożëł Z..J.)

zaczątk