Latos mijô 30. roczëzna lëteracczi i 25. kòmpòzëtorsczi aktiwnotë Jerzégò Stachùrsczégò, pierszégò w historëji kaszëbsczégò ùtwórcë, ùrodzonégò we stolecznëm Gduńskù. Dało to leżnosc do ùroczëznów naczãtëch w maju w teatrze Miniatura we Wrzeszczu, dze jubilat je mùzicznëm czerownikã, dali w szkòle w Czeczewie, gdze je direchtorã i kùreszce, w czerwińcu w wejrowsczi Mùzeji Pismieniznë ë Mùzëczi Kaszëbskò-Pòmorsczi, jinstitucëji, jakô ju z samégò ji mióna je nôlepszim môlã do fejrowaniô jubleùszu pisôrza a kòmpòzytora, tak mòckò sparłãczonégò z kaszëbską kùlturą.
Pierszi rôz dało sã czëc ò Stachùrsczim w 1977 rokù, czej jakno dwadzescetrzë latny sztudéra gduńsczi Wëższii Mùzyczny Szkòłë dobëł kònkùrs na lëteracczé usôdzczi napisóne pò kaszëbskù. Zôs na mùzycznym gónie debutowôł ju w ósmi klase spòdleczny szkòłë i òd négò czasu dzeli swój taleńt midzë mùzykã, pòézją i kùreszce téater.
I pò prôwdze cãżkò je dac wiarã, że leno jeden człowiek mòże tak brzadno dzejac na tëli gónach. Jerzi Stachùrsczi je autorã dwùch widzawiszczów: "Przodkòwa" i "Jastrów", wielnych wiërztów dzélama pisónëch téż pò pòlskù, a przede wszëtczim je utwórcą mùzyczi do wiãcy jak sto szpetôklów dlô Pupòwich Téatrów w Òlsztënie, Stołpskù, domôcym Gduńskù ë w jinszich gardach.
O chòrankach Jerzégò Stachùrsczégò gôdô sã, że je to mùzyka, jakô letkò wpôdô w pamiãc. I nie są òne, jak to sã dosc czãsto mëszli w lëdowim szëkù, to są zwëczajny, terôczasnë spiéwónczi.
Czile z tëch dokazów zaspiéwałé na ùroczëznie w Wejrowie dwa chùrë: "Cartusia" z Kartuzów i "Bel Canto" ze Srôkójc. I wiele lepi niż pisóné słowa o talence ùtwórcë przëswiôdcza reakcëjô lëdzy przëtomnëch na zalë. Dzéwczãta mùszałë czilë rôzów warcëwac na binã, tak sã widzała mùzëka jubilata. Widzałë sã téż dzecné spiéwë w wëkònanim "Dzôtków Rodny Zemi".
Jak òb czas fejrowaniô rzekł jeden z przërôczonëch gòscy: wiele lëdzi stoji pòd drzewama z jabkami i jich nawetka nie zriwô, nawetka nie wié, że ône są kòl nich, a wasta Jerzi Stachùrsczi rwie z negò drzewa kùńsztu fùl rãkama. Më czëtińcë i słëchińcë mômë leno nôdzejã, że cos jesz negô brzadu òstało i jesz wiele razy mdzemë sã redowac, czej bãdzemë czëc, czë czëtac nowi dokazë tczëwôrtnégò jubilata.

P.Bréza

zaczątk