Ò sójce i lësu

Na chójce sójka miała gniôzdo, a w nim òsem młodich. Przëszedł lës do chójczi i zaczął ją nibë ògónem żôgòwac i rzekł do sójczi: Sójkò, jô jem cesla i chcã drzewa. Dé mie jedno młodé, té jô so wëszukóm jiną chójkã”. Jak òna da mù to młodé, té òn gò wzął, kawał òdszedł i zeżarł. Za chwilã jak mù sã chcało żréc, té òn znôwu przëszedł i mówi: „Sójkò, jô jem cesla i chcã drzewa. Dé mie jedno młodé, té jô so wëszukóm jiną chójkã”. Sójka dała mu drëdżé młodé i òn znôwù gò zeżarł. Ten lës tak zrobił òsem razë i zażarł wszësczi młodé sójczi. Té przëleca gapa i widzy, że sójka mòcno beczi. Tak òna ji sã pitô: „Sostro sójkò, ò cóż të beczisz”? A sójka na to: „Widzisz, sostro gapò, jô mia òsem młodich, przëszedł ten cesla, co tam pòd tim drzewem leżi i mówił: Sójkò, jô jem cesla i chcã drzewa. Dé mie jedno młodé, té jô so wëszukóm jiną chójkã. òn tak robił òsem razë i wzął mie wszësczi młodé”. „Të głupiô sójkò – rzekła gapa – to nie je cesla, le to je lës”. Té sójka chca sã òdgrëzc na nim i gò pòdzobac: Jak òna przëleca, té òn mòcno spôł. òna gò zacza dzobac w ùszë, w łeb, w slepia i w kùńcu w nos. Jak gò dzobna w nos, té lës òdeckł, przëzdrzôł są na sójka, zamknął slépia a òdemkł pësk. Té sójka gò dzobna w jãzëk, a òn zamknął pësk i zeżarł téż tã starą sójkã.

przërëchtowôł Jôbard

zaczątk