Spik pòsélca Każégò

Gwësnégò dnia, pòsélc Każi, zbùdzël sã wczas reno, tej czej slunuszkò le wëchinãlo zeza górczi. Jedząc sztram wëproszczoné, europejsczi gùrczi mëszlôl Każi nad jiwrama swòjëch wëbòrców. Z rozëmnym mëszleniém biwalo kòl niegò różno. Sóm ni mógł wiele wëkòmbinowac, chòc baro chcôl. Ale òd czegò są kòlédzë? W dzwiérzach stanąl drëch pòsélc Donat:
– Nad czim të tak Każi mëszlisz?
– Kaszëbizna dżinie! Mùszimë retac jãzëk najëch starków! – òdrzekł Każi z patrioticzną nótką w glosu a liskã lizë w òkù.
– Prôwda, prôwda, drëchù pòsélcu – pòcwierdzël Donat.
– Cëż robic? Cëż robic? – jiszczël sã Każi.
– Zrobimë tak – zacząl dolmaczëc Donat. – Wniesemë do Sejmù ùstawã ò zôkôze gôdaniô ë pisaniô pò kaszëbskù. Kaszëbi tedë sã zaprą ë na przék mdą kòrbilë le pò swòjémù. Kaszëbizna mdze ùretónô!
– Jo, le cëż nó to wëbòrcowie? Doch naju nigdë wicy nie wëbiorą.
– Mùszimë sã pòswiãcëc dlô dobra kaszëbiznë…

Pòsélc Każi zbùdzël sã cali zmòkli. W jegò bani dudnilo: „Nié, jô niechc bëc kaszëbsczim Walenrodã!!!”. Wtim ùczul glos marszalka Sejmù:
– Kto jest za?
– Jô nié! Jô nié! – znerwòwóny Każi machôl w lëfce rãkama, le bëlo ju za pòzdze, knąpa „jo” òsta wcësnionô.