|
Ò tim, jak ptôchë wëbiérałë króla
Jak ptôchë wëbiérałë króla, té òne ùradzëłë,
że ten, co nôwëżé pòdlecy, bãdze jich królã. Béł taczi môlińczi
ptôch, co wiedzôł, że nôwëżé pòdlecy òrzéł i òn so ùsôdł òrzłowi
na krzebt. Jak òrzéł pòdlecôł baro wësok i widzôł, że niżóden
ptôch gò ju nie dogòni, tak òn so mëslôł: „Jô tak a tak bãdã
królã, bò wëżé mie nicht nie pòdlecy”. I zaczął nazôd lecec
na zemiã. Té ten môłi ptôszk pòdlecôł z té òrzła trzë métrë
do górë i zawrzeszczôł: „Jô jem król, jô jem król”. Òrzéł
widzôł, że tim królã nie òstôł i sã mòcno rozgòrził na té
ptôszka. Jiné ptôchë nie chcałë, żebë ten nômiészi béł jich
królã i zrobiłë drëdżé wëbòrë, że ten bãdze królã, chto wléze
nôniżé. Tak ten môłi ptôszk wlôzł w mëszą dzurã i znôł béł
nôniżé i wrzeszczôł: „Jô jem król, jô jem król”. Té wszësczé
ptôchë rzekłë: „Òn ni mòże bëc naszim królã, chòc òn wlôz
nôniżé, ale z té dzurë òn nie wëléze”. Rozkôzałë sowie, żebë
pilowa kòl té dzurë, tak żebë òn stądka nie wëlôzł, le tam
zdechł. Sowa pilowa, ale na dzurã zdrzała le jednim slépiecã.
Rôz tim, a rôz tim. W kùńcu, jak òna miała jedno slépiã zamkłé,
a drëdżim zdrzała, chcała zamknąc to òdemkłé, a òdemknąc to
zamkłé slépiã. Jak òna zamkła to òdemkłé, té zabôcza òdemknąc
to zamkłé slépiã i ten môłi ptôszk wëlecôł i wrzeszczôł: „Jô
jem król, jô jem król”. Wszësczé ptôchë rozgòrzëłë sã na sowã
i zaczãłë ją gòńic, tak że òna sã mùsza schòwac w cemni las
i òd te czasu sowa na dniu spi, a w nocë òna lôtô, bò mô strach
jinëch ptôchów. A ten môłi ptôszk òstôł ptôszim królã i czãsto
w lese w taczich dankach spiéwô: „Jô jem król, jô jem król”.
A że òn sedzôł w mëszé dzurze, przezwałë go ptôchë mëszikrólã.
Ò trzech mòrach
Bëlë sobie môli gbùrcë. Òni mielë trzë dorosłé
córczi. Te córczi bëłë wiedno taczi zmarszczałé, spiącé i
pòkaleczoné. Té lëdze nie wiedzelë czemù òne taczi bëłë. Zdarzëło
są rôz, że przëszedł ùbòdżi na noc. Òn w nocë czuł, jak òne
z jizbë wëszłë bùten i przëszłë jaż nad pòrenkã dodóm i jak
òne sã do se jiscëłë. Jedna gôda: „Jô jem dzisô ògromno pòtłëkłô,
bò jô mòrzëła kònie. Jô ni mògła jednégò kònia ùnëkac i òn
mie mòcno pòkòpôł”. A ta drëgô gôda: „Jô mòrzëla drżón. Jem
caleszinkô pòpchônô i pòkaleczonô”. A ta trzecô gôda: „Jô
mòrzëła wòdã. Jem całô przemikłô i zezëbłô. Jô sa rôz nie
czëjã”. I tak so wszëtczé miedzë sobą jiscëłë, że jaż nie
bëło mòżno: „Òb dzéń robic, òb noc nie spac. Më tegò nijak
nie przeżëjemë”. Skòro òne ùdrzemnëłë, té òjc jich bùdzył:
„Në, té le wstajôta, dzëwczãta!” Té ten wãdrowczik sã òdezwôł
i rzekł: „Dajce le jima jesz pòkù, niech so jesz perzinkã
pòleżą. Òne le dopiérze przëszłë zmarachòwóné dodóm. Reno,
jak ten wãdrowczik wstôł, té òn tim lëdzom pòwiedzôł, że jich
córczi są mòrë i co òne mòrzëłë.
Ze Słowôrza Zëchtë przërëchtowôł Jôbard
zaczątk
|
