Santo! Santo Subito! – czëlë jesmë na swiãtopioterowim placu, òb czas pògrzebù Jana Pawła Wiôldżégò, bò wiôldżim Gò możemë nazëwac.
Kòżdi z nas mô swój wspòmink ò Ňjcu Swiãtim. Przez bez mała sétmë dwadzesce lat swòjégò pòntifikatu stôł sã dzélã naszi jawernotë, naszégò codniowégò gónu przeplôtónégò swiãtama Jegò pòsobnëch peregrinacëji. Wdarzimë so ë mómë jész w òczach òbrazë z Jegò nawiôdën kòl nas.

Dlô mie Karol Wòjtiła béł wiedno. W tësąc dzewiãcset szesc szesdzesatégò rokù, w rokù kòronacëji Swiónowsczi Matinczi, kòronowôł jednôstégò sewana figùrã Limanowsczi Matczi Bòsczi Bòlewny w mòjim rodnym gardze. Jakno bëniel pamiãtóm trój lëdztwa pòzeszłégò na ùroczëstosc, bùdë z wszëlejeczima cëdama nonejszégò, órtaliónowò-nónajrónowégò swiata. We warpòwim cządze pòzdnégò Gòmùłczi widzałosc kòscelnëch swiãtnic bëła wiéwã dëcha prôwdzëwòtë ë jawernotë. Znałë Biskùpa Wòjtiłã mòje cotczi, jaczé chòdzëłë na Kalwarëjã. Nierôz ùczapóny w kale, trzëmiącë rãką rąb rewereńdë, ale wiedno we winuszkù białk chòdzącëch za kùszniãcim Jegò piestrzenia. Apartné bëło to Jegò chòdzenié midzë lëdzama. Jakbë to nie béł biskùp, a jaczi zwëczajny wùja, czë chtos z naszi familëjë
Dali czëtôjta w drëkòwóny Òdrodze.

zôczątk