Ò tim, jak pòwstôł Wiôldżi Wóz.

Piérwi na swiece, czé jesz drodżi i lasë bëłë zbójcoma zalóné, jeden fùrmón jezdzył z mlékã do miasta. Wszëscë sã dzëwilë, że òn je taczi òdwôżni, a òn z te béł baro bùszni. Rôz w karczmie òn sã miedzë lëdzoma chwôlił, żebë òn chòc nie tëli bez las ze zbójcoma, ale bez piekło przëjachôł. To dało kòpicã smiéchù. Fùrmón nic, le zaprzigł kònie i skrącył wòzã pòd piekło. Jedze i jedze, ju zdaleka widzy pieczelné brómë, pòdcynô kònie i pòdjéżdzô. Ale cëż? Na zôkrãce zadzôł tilnim kòłã w brómã piekła. Kòło sã naderwało, a wszëstkò mlékò sã rozlało. Pan Bóg skôrôł fùrmana za jegò bùchã i na wieczi gò przeniósł na niebò , żebë lëdze wiedzelë, jak sã Pón Bóg brzidzy bùchą. Jesz dzys më widzymë jegò wóz na niebie z naderwónim kòłã, a furmana kòle diszli, jak pòji kònie. Panu Bògù zrobiło sã żôl te rozlónégò mléka i òn je téż przeniósł na niebò. To je ta mlécznô droga.

Ksądz i òbsamòtonô

Rôz bëła misjô i na tã misjã przëprowadzëlë lëdze do kòscoła dzéwczã, a to dzéwczã miôł diôbéł òbsamòtóné. Ksądz sã nad nim mòdlił chwilã i narôz rzekł: „Diôble, wilez, ale bez szkòdi”. A diôbéł òdpòwiedzôł: „Jô nie wëlézã”. Té sã ksądz mòdlił dali nad tim dzéwczëcã i za dobrą chwilã znôw mówił: „Jô ce mòwiã, diôble, wiléz, ale bez szkòdi”. Té ten diôbeł mù rzekł: „Të kòłcza ùkrôdł, jô nie wëlézã”. A ksądz rzekł: „Jô téż ùkrôdł, ale wiléz”! Diôbéł rzekł: „Jô nie wëlézã”. Té ksądz sã mòdlił dali jesz dobri sztërk, a té znôu na diôbła zawòłôł: „Diôble, wilez, ale bez szkòdi”. Diôbéł znôw òdpòwiedzôł: „Jô nie wëlézã” – i zarzucił mù jesz jiné grzéchë. A ksądz sã do wszésczégò przëznôwôł i mòdlił sã dali, jaż narôz znôu zawòłôł: „Jô ce mówiã, szatanie, wilez môłim palcã òd rãczi”. To dało wieldzi rëmòt, a dzéwczã sã stało pòkòrné i rzekło: „Rozwiążta mie”. I dzéwczã bëło zdrów.

Przërëchtowôł Jôbard

zaczątk