|
Ò tim, jak ptôchë króla wëbiérałë
Jak ptôchë wëbiérałë króla, té òne ùradzëłë, że ten, co nôwëżé
pòdlecy, bãdze jich królã. Béł taczi môlińczi ptôch, co wiedzôł,
że nôwëżé pòdlecy òrzéł i òn so ùsôdł òrzłowi na krzebt. Jak
òrzéł pòdlecôł baro wësok i widzôł, że niżôden ptôch gò ju
nie dogòni, tak òn so mëslôł: „Jô tak a tak bãdã królã, bò
wëżé mie nicht nie pòdlecy”. I zaczął nazôd lecec na zemiã.
Té ten môłi ptôszk pòdlecôł z te òrzła trzë métrë do górë
i zawrzeszczôł: „Jô jem król, jô jem król”. Òrzéł widzôł,
że tim królã nie òstôł i sã mòcno rozgòrził na te ptôszka.
Jiné ptôchë nie chcałë, żebë ten nômiészi béł jich królã i
zrobiłë drëdżé wëbòrë, że ten bãdze królã, chto wléze nôniżé.
Tak ten môłi ptôszk wlôz w mëszą dzurã i znôł béł nôniżé i
wrzeszczôł: „Jô jem król, jô jem król”. Té wszësczé ptôchë
rzekłë: „Òn ni mòże bëc naszim królã, chòc òn wlôz nôniżé,
ale z té dzurë òn nie wëléze”. Rozkôzałë sowie, żebë pilowa
kòl té dzurë, tak żebë òn stądka nie wëlôzł, le tam zdechł.
Sowa pilowa, ale na dzurã zdrzała le jednim slépiecã. Rôz
tim, a rôz tim. W kùńcu, jak òna miała jedno slépiã zamkłé,
a drëdżim zdrzała, chcała zamknąc to òdemkłé, a òdemknąc to
zamkłé slépiã. Jak òna zamkła to òdemkłé, té zabôcza òdemknąc
to zamkłé slépiã i ten môłi ptôszk wëlecôł i wrzeszczôł: „Jô
jem król, jô jem król”. Wszësczé ptôchë rozgòrzëłë sã na sowã
i zaczãłë ją gònic, tak że òna sã mùsza schòwac w cemni las
i òd te czasu sowa na dniu spi, a w nocë òna lôtô, bò mô strach
jinëch ptôchów. A ten môłi ptôszk òstôł ptôszim królã i czãsto
w lese w taczich dankach spiéwô: „Jô jem król, jô jem król”.
A że òn sedzôł w mëszé dzurze, przezwałë gò ptôchë mëszikrólã.
Ò krzëwòprzesãżcë
Bëlë w Pùzdrowie dwaj sąsadzë. Ten jeden béł baro chcëwi
i zażądôł òd te drëdżégò sąsada jedné niwë pòla kòle Staré
Drodżi pòd Srëkòjce. To pòle je mòje – òn rzekł. Ten dobri
sąsôd ùwôżôł je za swòje i nie chcôł mù te pòla òdstãpic.
Nen chcëwi robił dlôte wielgą kłótniã i zniszcził némù drëdżémù
nawetka séw na tim pòlu. To przëszło do skardżi. Do wsë zjachôł
sã sąd i rozstrzignął sprawã na kòrzësc negò dobrégò sąsada.
Ten chcëwi sã òdwòłôł na przësãgã, ale wprzódk òn nasëpôł
sobie w skòrznie piôskù ze swégò pòla, co nicht nie widzôł
i té przësigôł: „Ta zemia, na chtërné jô stojã, je mòja”.
Pò té przësãdze òn sã zrobił czôrni jak głownia i tam na tim
môlu ùstôł. Òni gò tam zarô pòchòwelë i pòstawilë kam i napiselë
na nim: „Tu leżi krzëwòprzësãżca”. Znôł pòtémù tam straszało.
Ze Słowôrza… Zëchtë przërëchtowôł
Jôbard (G.J. Schramke)
zaczątk
|
