Bùdzëszów Stach i Gòjków Józk, czéj jednégò pòniedzôłkù
mielë pò zabawie cãżką głowã, zamëslëlë so pôrã dni pòchòrowac.
Wiedno to bë bëło jaczi dzéń òdpòcziwaniô, a pieniądze bë
szłë.
- To sã dô zrobic - pòceszalë jeden drëdżégò - Ù doktora
trzeba sã bãdze przëtrzëmac.
Jak pòstanowilë, tak zrobilë, zarëz z pòrénkù wzãlë i szlë
do doktora. I wszëtkò bë bëło w pòrządkù, czéjbë...
Ale pòmalinkù! To sã wëdôwało Antónowi tak wôżné, że mùszi
bëc ùwôżnie wëjasnioné. W pòczekalni bëło dosc tëlé lëdzy
tak, że Stach z Józczém òstale na kòritarzu. Sedzelë na ławie
i òd czasë do czasë cos ze sobą gôdalë.
- Mëslisz, że òn sã nie pòkapùje? - pitôł Stach Józka, ktëren
béł barżi pewni swòji „chòrobë”.
- Eee! Gdze tam! Mùszisz gadac, że to z mòrza abò z kùtra.
Jak je zëmno, to cebie rwie, a czéj je cepło, to znowù noga
sã robi sztiwnô...
- A na co të bãdzesz chòrowôł? - pitôł dali Stach, pòdzérając
na człowieka w biôłim czitlu, ktëren przed chwilą wëszedł
na kòritarz i pôlił „wczasowégò”.
- Jô? - òdrzekł Józk - Na krziże. To téż je „reuma”.
Plestalë jesz jaczis czas, ten w biôłim czitlu ju dôwno béł
wëszłi w biôłé dwiérze, a òbaji ju mëslelë ò czims jinnim.
Dopiérë za jakąs gòdzënã Józk weszedł pierwszi do gabinetë.
Pewnim kroczém, chòc sã ùdżinôł w krziżach, pòdszedł do doktora.
Chòc wszëtkò sobie ju przedtim wgôdôł, jednak na ten mòmént,
czéj sã pò rôz pierwszi zetknął z òczamë tegò w biôłim fartuchù,
przeszło gò jaczis zëmno. Czekôł na pitanié ò chòrobie, timczasém
doszłë gò czësto jinné słowa. Doktor nie zdrząc wcale na niegò
rzekł:
- Przyprowadźcie no waszego kolegę!
Józk zdzëwiôł trochã, ale òbrócył sã pòmału a przez òdemkłé
dwiérze zawòłôł Stacha. Zmerkalë ju òbaji, że cos tu nie je
w pòrządkù. Pòtwierdzało to zresztą jaczes dzywné krãcenié
doktora miãdzë swiécącemë aparatamë. Czéj jadnak na zapitanié,
co Stachòwi dolégô, ten pòmału zaczął cos gniesc ò mòrzu i
kùtrze, stało sã to nôgòrszé. Doktor jakòs pòwôżnie pòdsmiôł
sã pòd wąsém i przerwôł mù gôdkã:
- ...i dali to jô ju pòwiém: czéj je zëmno, tej cebie rwie,
a czéj cepło, to noga sã robi sztiwnô?!
Òbaj drëchòwie zdrãtwielë. Cos jakbë mrówczi przeszłë jim
pò plecach. Timczasém doktor czësto pò kaszëbskù prawił dali
zdrząc na Józka:
- Tobie krziże bòlą, to pewno z „rëumë”! Hmm... Trzeba to
zbadac, nié ma co!
Co pòtem bëło, to òbùm drëszkóm długò òstało w pamiãcy. Nie
gôdalë ò tim miãdzë sobą dłudżi czas. Le czasém czéj ktos
zaczął gadac ò pòdobnëch rzeczach, zerkalë jeden na drëdżégò
i nic nie gôdalë. Jeden Antón dowiedzôł sã to òd samégò doktora
i dlô nôuczczi zdradzy to wszëtczim rëbôkóm:
Pò zbadanim doktor Kònéfka, bò to òn béł tim doktorém - Kaszëbą,
wzął taką pòrządną „strzikówkã” i òbaji dostalë pò jednim
zastrzikù w tilną czãsc cała. Jigła mùszała bëc sarcësce długô,
bò Józkòwi sã wëdôwało, że jaż pò gnôce cos zachrãszczało.
Czéj ju mielë wëchadac, doktor Kònéfka rzekł:
- Witro przińdzta jesz rôz. Dostónieta trzë zastrziczi, a
czéjbë chòroba sã waji nie trzimała, to do robòtë!
Na drëdżi dzéń tak Stach jak i Józk bëlë zdrowi jak rëbë.
„Chòroba” gdzes ùcekła.
zaczątk |
