|
Pòwiôstka ò łasëcë i wieszczówce
Łasëca i wieszczówka to bëłë czedës na swiece dwie sostrë.
Równo wëzdrzełë i równo bëłë szmidëch. Tak ôrtowalë za sobą,
że jich nicht ni mógł rozeznac. Jakùż to sã mògło stac, że
jedna z nich mô ògón jak kòt, a drëgô jak miotelôk do górë
zadwigniony? Bëło to tak: Łasëca i wieszczówka bëłë kònikamë
ù krôsniãt w lese. Òbie òne miałë pëszni ògónë w górã wëszturzonë
i òbie kòżdégò dnia cignãnë wòzik krôsniãtóm z wszelejaczimë
matedóramë, to z chróstã, to z grzëbamë, abò téż z czim jinszim.
Ale rôz òne sã zbuńtowałë, pòtłëkłë wòzik i ze strachù wskòkłë
na wiedżégò bùka. Nie pòmògłë ani grozbë, ani prosbë krôsniãt.
Nicht jich ni mógł z tegò bùka zdostac na zemiã. Krôsniãta
szłë spac, a łasëca i wieszczówka bëłë baro głodni, bò ju
długò na nim bùkù sedzełë. Té pierszô zlazła łasëca i so wslizgnãna
do krôsniãt w chëcze i wëżarła jima wszëtkò, co òni mielë
w triglach. Wieszczówka bëła òstróżniészô i òsta sedzącë na
bùkù. Z głodë zaczãna òbgrëzac bùczënë i tak to jé szmaka,
że do dzys dnia to robi, a łasëca naùczëła sã krasc i włôżô
do mëszëch dzurów, a nawet do kùrników i wëwlôkô, co so dô.
Przez to włôżanié we wszelejaczi dzurë zmienił jé sã ògón,
chtëren mô taczi włosë jak na krzebce, a wieszczówka swój
ògón òtrzima. Wieszczówka wëparła sã swòji sostrë łasëcë jakò
kradélca z familje, a dzys ùdôwają, że sã nijak nie znelë.
Ò tim, skądka wzął sã Wieczni Żid
Jak Pón Jezus niósł krziż i ùpôdł na kòlana, té przëstąpił
do niegò jeden Żid i zaczął gò kòpac i wrzeszczec: „Dalé,
dalé Bóg”! Té Pón Jezus miłoserno sã przëzdrzôł, chto gò kòpôł
i rzekł do Żëda: „Òdtąd bãdzesz chòdził”. Òd ne czasu nen
Żid ni miôł ju wiãcé niżódnégò ùbëtkù, le sã zars wzął i zaczął
jic w swiat. To je, jak lëdze mówią, nen Weczni Żid.
Ze Słowôrza Zëchtë
przërechtowôł Jôbard
zaczątk
|
