|
O Bernôtkù ze Sapałë
Na Sapale mieszkôł Bernôtk. Czej òn szedł w drogã, to òn
wiedno miôł miech pod pazëchą, bò cëż bë òn zrobił, czej bë
òn tak złoto abò bùrsztin nalôz. Stôri pón Robakòwsczi ze
Swiecëna nakôzôł swòjim robòtnikòm wëkòpac wialdżi dąb na
pòlu. Robòta bëła cãżkô i nie chcało jim sã przë tim dãbie
robic. Szlë òni do Bernôtka na Sapałã i tak mù do ùcha rzeklë:
Bernôtkù, më wóm cos powiémë, ale nie zdradzëce nas”. „Ni
miôta strachù, kò wa mie znajeta”. „Czej bë sã Robakòwsczi
dowiedzôł, że më jegò dąb kòpiemë na pòlu, to bë òn nama dôł,
a më kòpiemë, bò tam je złoto. Dąb jednak mùszi całi bëc òdkòpóni,
bò jak òn sã zwróci, tegò złota spòd niegò nicht nie wëdostónie”.
„Haja” – rzekł Bernôtk ze Sapałë – „Jô weznã mòtëkã i jidã
z wama”. „Në, më ju was dopùscimë do té robòtë, bò më wiémë,
że wë parë z gãbë nie pùscëce”. Tak òni przëszlë do tegò dãba
i le dwa razë szpôdë wsadzelë. Jeden szedł dodóm, bò mù sã
krowa celëła, drëdżi mùszôł jic z bùksami, trzeci szedł jinszą
szpôdã przëniesc sobie z domù, a wszëscë szlë spac, bò ju
béł wieczór. Bernôtk sã cesził, że òstôł sóm: „Terô cawné
złoto bądze mòje”. Kòpôł cawną noc do rena. Reno dąb leżôł
zwróconi, ale Bernôtk ze Sapałë téż leżôł i stãkôł, bò ju
dalé ni mógł, ale złota jak nie bëło, tak nie bëło.
Ò parobkù, co ùdôwôł strôszka.
Kòle Lëni òd wiele lat strôszało pòd mòstã, że tam nicht
tą drogą nie chcôł jic. Rôz w nocë jachôł ksądz do chòrégò
i jegò to téż wëstraszëło. To tam zaczãło kamienióma szmërgac,
lińcuchóma grochòtac, mrëczec i wiele jinszëch strasznosców
wëstwarzac. Ksãżé kònie stanãłë i nie chcałë jic dalé. Tak
ten ksądz negò strôszka zamówił i jachôł dalé. Kònie szłë
spòkójno. Ksądz kôzôł parobkòwi òstro jachac, a przë nim chòrim
téż sã mòckò pòspiéwôł, a té jachôł nazedkã. Na mòsce stanął
i kôzôł parobkòwi jic zazdrzec, co to tam bëło. Parobk nie
chcôł jic, ale czej ksądz na niegò, té òn ju szedł. „Tu jeden
chłop stoji na lińcuchù ùwiązóni” – rzekł parobk. Ksądz wzął
batozëskò i kôzôł parobkòwi z kònioma jachac dodóm, a sóm
szedł pòd mòst. I ksądz pòznôł ne strôszka. Béł to Frãck z
Lińsczich Pùstk, co zamiast robic miôł nëczi w głowie. Tak
gò ksądz zaczął nim batozëską òkładac i narżnął mù tëlé, jaż
òn miôł dosc, a té copnął z niegò no zamówienié. I wiãcé nen
parobk nikògò nie strasził.
Ze Słowôrza Zëchtë przërëchtowôł
Jôbard
zaczątk
|
