Ò tim, jak széper jednã dëszã òd pòkùtë wëbawił
Ù jednëch panów służił za szépra parobk, co baro pò wsë chòdzył.
Prãdzé òn nigdë nie przëszedł dodóm, jaż tak ò dwanôsté w
nocë, a kòżdi rôz, jak òn przëszedł, té òn widzôł, że tam
kòle òwczarni wiedno cos wësoczégò stojało. Tak rôz òn béł
taczi złi i to pòpchł i rzekł: „Cëż to tu tak wiedno stoji?”!
Té to sã zwrócëło i zrôkowało jak kòpica wãbórków. Terô gò
taczi strach òbeszedł, że òn chùtkò biegôł na górã w swòjã
jizbã nad òwczarnią i sã zamkł i wskòcził pòd pierznã. Ale
òn jesz nie béł przëkrëti, ju to do niegò przëszło i gò dëszëło.
Té òn wrzeszczôł: „Dé mie pòkù! Dé mie pòkù, bò mie ùdëszisz”!
„Nie dóm ce prãdzé pòkù, jaż mie przërzeczesz zrobic to, co
jô bãdã chca”. „Jo, jo, jô ce przërzékóm wszëtkò, le mie dé
pòkù”. Té to zarô z niegò zlazło i mù rzekło: „Zmówisz szescdzesąt
różańców i nie bãdzesz jôdł szescdzesąt wieczerzów”! Òd ne
czasu nen széper nigdë nie szedł na wieczerzã, le jak òn òwce
przënëkôł, tak òn sã zamkł w swòjã jizbã i zaczął sã mòdlëc.
Tim panóm, ù chtërnëch òn służił, bëło baro dzywno, że òn
nigdë wiãcé na wieczerzã nie chôdôł. Tak òni bëlë czekawi,
co òn tam sóm w jizbie robił. Té ten pón sã rôz wzął i chcôł
na górã do tégò szépra wëlezc. Jak òn béł na pół drôbczi,
té òna całô zaczã sã trząsc, że òn ni mógł ani òdtądk ani
dotądk. Terô òn tam stądka prãdzé ni mógł zlezc, jaż kùr zaspiéwôł.
Ale òn ju dalé do góre nie szedł ani te szépra sã ju pòtémù
nic nie pitôł, le mù wiedno pòdwieczórk sóm przëniósł w pòle
przed zôchódã słuńca. Jak no szescdzesąt dniów wëszło, tak
òstatné nocë sta sã takô jasnosc w jizbie i ùkôzało mù sã
całé biôłé dzéwczã i mù rzekło: „Terô jô ce pòwiém, co jô
jem za jedna. Jô tu ù tëch panów wiele lat przed tobą służëła
za dzéwkã. Dwanôsce lat jô ju stojã pòd ną òwczarnią na pòkùce,
a taczégò człowieka nie bëło, co bë mie wëbawił, jaż të wejle
szedł rôz ze wsë mòckò złi i ni mógł jes zdrzec, jak jô tam
wiedno stoja i jes mie zwrócył. Té jô nôprzódk dosta do ce
mòc”. Òdtądk ten széper béł taczi sóm sobie. Òn wiãcé nigdze
we wies nie szedł ani tak wiele z ledzóma nie gôdôł ani sã
nie òżenił.
Czemù pies nie cerpi kòta, a kòt mëszë.
Bëło to dôwno temù, jak pón pòsłôł swòjégò wiérnégò psa z
wôżną wiescą spisaną na papiorze do drëdżégò pana. Pies wzął
papiór w pësk i lecôł jak wiater. Pò drodze òn spòtkôł kòtkã.
Ta zaczãna sã smùlic do psa, tak że pies òstawił popiór, i
sã z kòtką bawił. Kòtka widzała, że papiór bëł wôżny i schòwała
gò pòd balkã. Jak pies sobie przëpòmiôł, że miôł chùtkò papiór
zaniesc, spitôł sã: Gdze je mój papiór. Kòtka pòwiedzała:
Jô ò nim pòmëslała, jô gò dobrze schòwała, jô gò ce zarô przëniesã.
Wskòczëła na balkã, ale òd papioru nie òstało ani sladu. Mëszë
gò zeżarłë. Òd tegò czasu pón bije swòjégò psa, pies z gòrzem
gòni kòta, a kòt mësz i tak wszësczi zrobili sã nieprzëjacelama,
bò przedtim żëlë w wiôldżi zgòdze.
Ze Słowôrza… Zëchtë przërëchtowôł Jôbard
zaczątk
|