Ò tim, jak lëdzkô gwiôzdka z diôblą sã pòtkała
Mój niebòszczëk tatk pòwiôdôł – to że wierã mô bëc prôwda
– że na tëchlińsczich pùstkach w jednim rowie pòtkałë sã rôz
dwie gwiôzdczi, ale ta jedna nie bëła gwiôzdka, le to bëlë
biése òblokłi za gwiôzdkã. Jak ti biése złapilë òżôg i tã
naszą gwiôzdkã chcelë prac, tak témù gwiżdżowi dało sã tak
wezdrzec – widno bëło, miesąc swiécëł – i té òn widzôł, że
òni wszëscë mielé pò jedne końsczé i kùrzé nodze, a jednemù
diôbłu jesz sã tak kôpa z głowë zesënãła i ten gwiżdż ùzdrzôł
rodżi. Tak òn zaczął głosno spiewac: „Chto sã w òpiekã”, a
ni drëdzë chutkò za nim. Tej ni pùrtce zaczãlë zdzerzgac.
Jak skra ògnia tak òni szlë. Czé òni ju bëlë kawał w lese,
té òni sã rozrzechòtelë: ha, ha, ha..., to le sã ten las tak
trząsł, tak jich czëc bëło.
Ò tim, jak lëdzkô gwiôzdka z niebieską sã
pòtkała
Jô jesz gãsë pasła, czé jem czëła, jak sã wieskô gwiôzdka
zbiła z niebieską. – A prawie ò dwanôsté w nocë to bëło. –
Ta niebieskô szła do té naji i rzekła: „Terô nie je czas z
gwiôdką latac, le je czas do kòscoła jic”. Ji té òne sã stërnowałë.
Ta najô zaczã, bò òna mësla, że ta le jé chca w drogã wlezc.
Niebieskô równak dobëła. Terô ta najô widzała, co sã dzejało.
Tak òna hajdu w nodżi.
Ze Słowôrza… Zëchtë przërëchtowôł Jôbard
zaczątk |
