Ò tim jak szło dzéwczãcu, co miało krótczi wid

Do Grotowé Julë różni kawalérze zachòdzą, ale że òna wej mô kąsk ten krótczi wid, té òni le to zmądrzą. Jak ten òstatny kawalér miôł tu na te wrëje przëjachac, tak òna niebòrôk chca pòkazac, że òna ni mô te krótczégò widu i òna sã ùmówia ze starą Grótką i pòłoża jigłã na zemiã. Jak ten kawaler béł tam, a òni pilë kawã, tak Jula sã òdezwa do Grótczi: „Wécele, mëmkò, na zemi jigła leżi”. Nen kawalér cos czuł ò jé krótczim widze, ale skòrno òna tã jigłã widzã i pòdniosła, tak òn so mëslôł: „Jednak to nie mùszi bëc prôwda. Jak to, wétale, lëdze mògą zniesc”. I òn dostôł na Julã chrapkã. Ale złé prawie chcało, że na stole stojôł talérz z masłã. – A mają té Groce biôłégò kòta doma. – Terô Jula bëła té ùdbë, że to béł ten kòt, tak òna prosto z górë w no masło rãką czapnã i zawrzeszcza: „Pszé kòce! Pùdzesz të ze stołu précz! Të biesu, të, co jeden biés jes!” Tej ten kawaler widzôł, co sã swiãcëło, a rôjca téż.

Ò tim, jak Swiãto Rodzëna ùcékała do Egiptu

Czé Nôswiãtszô Panienka i swiãti Józef ùcékalë z Panem Jezusã do Egiptu, té Herodowé wòjskò jich wnetkã miało. Té òni so nie wiedzelë żódné radë. Ale sôł na pòlu kòl drodżi chłop żëto. Tak Nôswiãtszô Panna rzekła do tegò chłopa, co to sôł: „Dôj le mie tã sewankã. Jô bãdã sa”. Tak ten chłop ji dôł, a òna zaczã sôc. Jak òna bëła na dredżim kùńcu, tak ten chłop so przëzdrzôł: Té to żëto za nią slôdë bëło ju ùrosłé a dozdrzałé. Té Matka Bòskô pòłożëła chùtkò sewankã, wzã Pana Jezuska na klin a szła dali. A chłop biegôł dodóm za kòsą a zacząn to żëto sec. W nim nëkô to wòjskò, a so pitô tegò chłopa, ëżle òn nie widzôł, żebë tu dze dwòje młodëch lëdzy szło z dzeckã. „Jô – òn rzekł – jak jem to żëto sôł, té tu szedł chłop z białką a dzeckã”. Té ti żołnérze rzeklë: „Hô, hô, té chto wié, dze òni ju terô są! Té më le móżemë chòróndżewkã zwinąc a jic nazôd”. Tak òni so copnãlë a szlë.

Ze Słowôrza… Zëchtë przërëchtowôł Jôbard

zaczątk