Ò tim, jak pón chcôł smierc przechitrzëc

Béł baro bògati pón. Do niegò przëszła smierc i gòdô: Pòj le sa ze mną. A òn jã prosy, żebë mù darowa rok żëcô. Smierc so zmiłowa nad nim i rzekła: „Dobrze, jak të chcesz, za rok jô przińdã nazôd, ale żebë të béł przëgòtowóny”. Ale nen pón nie béł taczi głupi i sobie mëslôł: „Gadé le, co chcesz, jô badã wiedzôł, co zrobic”. Całi rok òn fùdrowôł kònie, a òne bëłë pãkaté jak beczczi. Jak rok ju béł wnet miniãti, pón wzął kònie, zaprzigł je w mòcné sla i chcôł smiercë ùjachac. Òn nëkôł trzë dni. Jachôł jak kònie mògłë nadążëc i wjachôł na wialdżé pòpławë. Wtim òn widzy: na kãpie sedzy smierc. Miała nodżi założoné i òstrzëła kòsã. „Alana! – òna rzekła – to le tak bëło, że të na czas zdążił. Të mùszôł jachac jak pùrtk”.

Ò tim jak dzéwczã tuńcowało z pùrtkã

Bëlë rôz we wsë tuńce. Nazebrało so młodëch skòpicą karczma. Mùzëkencë rżenë jednégò za drëdżim, le so bùda rëszała jakbë bôt na mòrzë. Dzéwczãta wëstrojoné jak pùpë wëwijałë z parobkama, le czedlama zacigalë jizba. Prawie jedna ni mia szczescégò. Nicht jakùsz ni miôł na niã òka. Sedza nasowiałô w nórce i wzdicha sama do se, żebë chòc chtos so zlitowôł i wzął ją do tuńca, ale jak nic tak nic. Dzéwczinczëszczë tak bëło, jakbë jã chto nagô w zôgawice wsadzył, bò to je marnô sromota sedzec na mùzëce w nórce, a wcyg òczamë strzic. A chòc bë ju sóm pùrtk z piekła przëszedł – pòmëslëla so – to bëm a nim zatencowała. Bëlno jé to przez głowa przelecało, zrobił sa ramór, jakbë so karczmiszcze walëło i wlecôł złi dëch z wialdżima rogama i ògniã w muni. Trzasł kòpëtama w déle, czapnął dzéwcza za czedle i rwôł z nią, to le so smród czadzył. Wnim w karczmie jakbë chto wëmiótł, ani żëwi dëszë nie òsta. Wszëtkò dzes so zapòdza, le pòtemù so ò pòcëszkù pòwiôdalë, jak nen czôrni z rogama, z kùńską szpérą i krowim ògóna czapnął dzéwcza do piekła, co chcało z nim teńcowac na mùzëce.

Ze „Słowôrza…” Zëchtë przërëchtowôł Jôbard

zaczątk